Mobirise

La lingua di mamma...

Italianen leren niet zo graag vreemde talen : dat weten wel de vele toeristen die naar ons komen en hebben altijd een woordenboek nodig om met de inboorlingen te communiceren.

Maar hoezo?
Eens heeft een Nederlandse dame tegen me gezegd: “Italianen praten alleen Italiaans omdat ze nationalistisch zijn”.
Nee, absoluut niet, nationalisme behoort niet tot ons, om historische redenen: Italie is het land van honderd stadsteden.
Een inwoner van Firenze voelt zich vooral fiorentino en bovendin Italiaans; ik voel me zelf eerst sannita en dan italiaanse.
Geloof me: nationalisme heeft niets te doen met het.
“Italianen praten toch veel met gebaren zodat als ze in het buitenland zijn kunnen dat regelen en zich redden met begrippen in elke omstandigheid”.
Nou ja, dat ware tot een bepaald punt, gebaren maken deel uit van ons karakter maar het helpt niet altijd om ons te laten begrijpen, vooral in moeilijke situaties.

Dus?
Ik denk dat de verklaring in ons cultureel instelling ligt.
In mijn tijden (toen ik klein was) (ik ben geen teenager meer maar ook geen Egyptenaar mummie!), op school leerde je Engels alleen in de laatste 3 jaar van de Basisschool (10 tot 12) en daarna voor een paar uren op de Middelaarschool. Wie, zoals ik, op de Gymnasium zat, kreeg Engelse lessen alleen maar voor 2 jaren (13 en 14) en basta.
Engelse lessen waren niet alleen weinig maar ook, zeg het maar, psychologisch irrelevant. Voor ons studenten was het Engels idd zeker niet een belangrijke vak, die op het laatste oordeel telt. Het was alleen maar een tijdverdrijf…
Mijn Nederlandse man vertelde aan mij dat hij vele klassieke boeken van Engelse literatuur had moeten lezen op school. Nou, de langste Engelse tekst die ik gelezen heb op school was “Blowing in the wind” van Bob Dylan!
Andere talen bestoon helemaal niet: wilde je Frans leren? Dan was je een beetje froe froe…Spaans? Moest je naar Zuid Amerika emigreren of zo, het kon niets anders als je Spaans wilde leren!!!
Tegenwoordig is de situatie wel veranderd.
Door de Reform Act van 2003 voor de Basisschool is de Engelse taal ingevoerd uit de eerste klas van de Basisschool (6 jaar).
Op de laatste 3 jaar van Basisschool leren studenten 3 uur Engels (eerste taal) en 2 uur een tweede taal (Frans, Spaans of Duits). Op Middelaarschool krijgen ze alleen 3 uur Engels les (met uitzondering van Liceo Linguistico).
Kortom: de “moderne” jongeren kennen beter Engels, maar we blijven toch veel ver van de Nederlandse niveaus bijvoorbeeld.
Er is ook een andere factor die ons beïnvloed. Wij zijn het land van muziek, opera’s en classic, en idd we studeren muziek op school vanaf de Basisschool. Die is voor ons de universele taal, de enige “taal”die we graag leren en dat is de moeite waarde om te kennen, behalve Italiaans natuurlijk (om te overleven!).
Maar dit is ook een ingewikkelder onderwerp: de Italiaanse taal bestond werkelijk niet tot aan de eenwording van Italie (dwz 1861). Elke regio had zijn eigen dialect en zo was het.
Italiaans is dus een heel jonge taal, daarnaast blijven onze dialecten die vaak heel anders zijn dan de officiële taal. Vanaf het begin dus hebben Italianen de Italiaanse taal zelf als een soort “vreemde taal” gevoelde.

Wat nou?
Als jullie op vakantie zijn en geen mondje Italiaans praten, proberen met jongeren te praten en niet met mensen ouder dan 40 (zoals ik!)
Maar in ieder geval, verwachten jullie altijd een Italiaanse-Engels met een bijzondere uitspraak, zoals “Goedemoorrning, haouw aar joe? Naaiz toe miet joe!”

Mobirise

Caffe’ al bar?

“Een cappuccino en een cornetto aub!”

“Neemt u ze hier bij de balie of gaat u op het terras zitten?”

Let op: deze vraag is niet zomaar een vraag in Italië, want in de meeste gevallen is het verschil groot.
In Minori (Amalfikust) gingen wij naar de patisserie Sal De Riso (de beroemdste van de hele streek) en wij wilden een “delizia al limone” (gebakje met slagroom en citroen, een must!) eten. Als je de delizia aan de balie eet of meeneemt, kost deze 4,00 euro. Als je op het terras voor de winkel gaat zitten, dan kan je van de zeelucht genieten en de ober komt de delizia brengen, maar dan betaal je voor de delizia 5,50 euro.
Ik waarschuw je alleen maar, daarna besluit je rustig zelf. Ik waarschuw je, maar de ober niet, want in Italië is het gewoon zo.
Prijzen hangen ook af van de breedtegraad. In de Autogrill (een soort bar-supermarkt langs de snelweg) tot aan Firenze betaal je voor een espresso 1,10 euro. Vanaf Roma naar Napoli 0,90 euro.
Een pizza margherita kost in Campania (de geboortestreek van deze pizza, trouwens) 3,00 tot 5,00 euro. In Milano kost die 5,00 tot 8,00 euro.

Nou ja, in het Zuiden is de horeca niet altijd goedkoop. Zijn jullie nooit bij Don Alfonso in Sant’Agata dei due Golfi (Amalfikust) geweest? Een restaurant dat zoveel Michelin-sterren heeft als de hemel boven Amalfi ? Ik niet, helaas.

Maar goed, laten we over iets meer betaalbaars praten. Naar een bar gaan is altijd leuk. In de ochtend ga je uit en neem je een warme, nog “rokende”, zachte cornetto, met creme of nutella… de geur blijft uren onder je neus zitten! Daarna, om te lunchen stop je bij een bar voor een “rustico” (pizzetta of quiche) met analcolico. Voor het diner ga je een aperitivo drinken met vrienden: een Spritz (de populairste), een Hugo (nieuwe trend), een Bellini (old fashion maar ook evergreen). En je krijgt ook snacks, pizzette en hapjes (bij de prijs inbegrijpen).
In de zomer ga je na het eten weer naar de bar voor een gelato met 4/5 smaken…

Nee, geen warmte, geen vrienden, geen familie, geen panorama: ik mis mijn bar…..

HTML Editor